نظریۀ انصاف و نقد آن: گامی در توسعۀ روابط مطلوب در دنیای کار و روابط زناشویی در جامعۀ ایران

نظریۀ انصاف یک مفهوم ‌پردازی است که بر علل و پیامدهای ادراکات مردم از انصاف و بی‌انصافی در روابط خود با دیگران تمرکز دارد. این نظریه یکی از نظریه‌های روانشناسی اجتماعی است و در تبیین اینکه افراد چگونه رابطۀ خود را ارزیابی می‌کنند کمک شایانی کرده است. برداشت‌ها و ادراکاتی که افراد از رابطۀ خود دارند بر شکل‌گیری، حفظ و بهبود رابطه و یا احتمالاً انحلال رابطه اثر دارد. این مقاله به توصیف نظریۀ انصاف در ارتباط با بده‌بستان‌ها در دنیای کار و روابط زناشویی  می‌پردازد. همچنین در این مقاله، شکل گسترش‌یافتۀ این نظریه مطرح می‌گردد و گزاره‌های مربوط به هر دو شکل این نظریه ارائه می‌شوند. شواهد تجربی خارجی و داخلی که در دنیای کار و در روابط زناشویی از این نظریه حمایت می‌کند نیز مورد بررسی و نقد قرار می‌گیرند. افزون بر آن، به مفهوم انصاف از دیدگاه اسلام و نیز انطباق‌پذیری نظریۀ انصاف با گزاره‌های شریعت اسلام و زمینۀ فرهنگی ایران اسلامی پرداخته‌شده است.